Charcik włoski - jaki jest? | charcikiwloskie.pl

Charcik włoski – jaki jest?

Charcik włoski – jakie są wady i zalety posiadania charcika włoskiego? Jakie cechy charakteru mają charciki włoskie? Na jakie choroby cierpią charciki? Jak obchodzić się z charcikiem, jakie trudności sprawiają włoszczaki i za co je kochamy? Jeśli szukasz odpowiedzi na te pytania, to dobrze trafiłeś.

Ten „poradnik” dla przyszłych właścicieli charcików włoskich napisaliśmy na podstawie pytań, jakie zwykle zadają nam osoby zainteresowane rasą, a w zasadzie jednego pytania: jaki jest charcik włoski? Poniższy tekst to nasze osobiste doświadczenia z ośmioma charcikami i odchowanymi kilkoma miotami, tysiące godzin obserwacji, setki rozmów z lekarzami, innymi hodowcami i właścicielami charcików włoskich. Trzeba jednak pamiętać, że każdy pies jest inny i nie można przekładać wszystkiego jeden do jednego – pewne zachowania i „przypadłości” są jednak bardzo charakterystyczne dla rasy.

Charcik włoski to niezwykła, wspaniała, piękna, bardzo dostojna i elegancka rasa, ale wcale nie musi być odpowiednia dla każdego. Zwykle ludzie zakochują się w wyglądzie charcika zupełnie nie zważając na jego potrzeby, nie interesując się osobowością, czy jego pierwotnymi instynktami.

Charcik włoski to pies bardzo aktywny – szczególnie do drugiego roku życia. Charcik nie przesypia życia na kanapie. Potrzebuje ruchu i nie chodzi tu absolutnie o wielogodzinne, nadmiernie długie spacery. Wystarczy miejsce, w którym charcik włoski może się do woli wyszaleć i wyładować energię. Charcik włoski pozbawiony bodźców z nudów może sprawiać kłopoty.

Charciki to psy niezwykle żywiołowe, uwielbiają szaleńcze sprinty – szczególnie z innymi charcikami. Można powiedzieć, że większość ich życia to zabawy w gonienie. W zimowych miesiącach, kiedy temperatura uniemożliwia aktywne spacery, trzeba przygotować się na wariactwa w domu.

Charciki włoskie są psami myśliwskimi i nie są pozbawione instynktu pogoni, dlatego warto od małego uczyć charcika włoskiego komendy powrotu do właściciela – umiejętność odwołania psa, może się okazać na wagę życia. Charcik włoski miewa tę „przypadłość”, że zajęty czymś na spacerze głuchnie na wołanie. Kawałek kabanosa w kieszeni może uchronić właściciela przez zdartym gardłem.

Zapomnij, że charcik włoski będzie chodził przy nodze, bez smyczy, przy ruchliwej ulicy. Nasze charciki włoskie na terenie miejskim chodzą tylko i wyłącznie na smyczy, a możliwość wybiegania mają tylko w znanych nam i im, w miarę “bezpiecznych” miejscach. Na terenach leśnych i wiejskich charciki sprawiają mniej „smyczowych problemów”. Ideałem są ogrodzone tereny, albo przynajmniej te, oddalone od ruchliwych ulic.

Charciki nie należą do najodważniejszych psów – ale nie jest to regułą. Bardzo dużo zależy od ich wychowania i charakteru. Zamknięte na lata w domach – na kanapach i w „torebkach” stały się na chwilę pieskami salonowymi. Niektóre charciki włoskie są bardzo lękliwe i non stop trzęsą się jak galareta. Na szczęście jest ich coraz mniej.

Charcik włoski ma świadomość tego, że nie jest wielkim psem i nie ma szans w starciu z większym przedstawicielem swojego gatunku, dlatego trzeba szczególnie uważać ze spuszczaniem szczeniaka ze smyczy w parkach i na nieogrodzonych wybiegach – szczególnie gdzie są inne psy. Czasem zdarza się, że wystraszony przez innego czworonoga charcik pogna przed siebie i nie usłyszy naszego wołania. Kiedy widzisz, że zbliża się większy pies – zapnij swojego charcika na smycz i spuść go dopiero wtedy, gdy masz pewność, że się nie boi. Kiedy Twój charcik włoski nabierze do Ciebie zaufania, będzie można pozwolić mu na więcej . W pierwszych miesiącach bardzo na niego uważaj – najczęściej giną właśnie szczeniaki.

Zwykle przydomowy ogródek – w którym pies zna każdy kąt – szybko się nudzi i charcik włoski potrzebuje nowej, większej, innej przestrzeni – dlatego tak ważne są spacery poza domem.

Charty to sprintery – biegają bardzo szybko, ale na krótkich dystansach. Nie marudzą jednak szczególnie, gdy do przejścia mają nawet 10 kilometrów. Mimo swojego “kruchego” wyglądu większe charciki w biegu osiągają prędkość nawet do 50 km/h.

Charciki są wspaniałymi biegaczami, uwielbiają treningi, a coursing, czy wyścigi potrafią sprawić, że ich instynkt zostanie przestawiony na inny, „bezpieczny” tor, choć nadal świetną zabawą pozostaje gonienie np. ptaków. Charciki włoskie doskonale sprawdzają się w coursingu i wyścigach – na tym polu w najmniejszym stopniu nie ustępują dużym chartom. Mają nawet więcej determinacji, są bardziej zwrotne i zacięte – angażują się na 200%, dając z siebie wszystko.

Charcik włoski bardzo źle znosi samotność. Zostawiony sam w domu na długie godziny, po prostu cierpi i wynajduje sobie alternatywne zajęcia.

To pies niezwykle przywiązujący się do właścicieli i lubiący ich towarzystwo, dlatego nie nadaje się do domu, w którym nie ma nikogo przez 10 godzin dziennie. Może wtedy demolować mieszkanie i płakać. Charcik włoski to artysta – plastyk, którego specjalnością jest tworzenie konfetti. Lepiej, żeby nigdy nie znalazł rolki papieru toaletowego, albo puchowych poduszek. Włochaty dywan też może nie przeżyć tych artystycznych umiejętności. Charcik włoski może łamać wyobrażenie o „typowym” psie. Zakazywanie mu wskakiwania na sofę, czy dawania pocałunków właścicielowi jest dziwnym pomysłem.

Charcik włoski nazywany jest „pieskiem cieniem” i „pieskiem rzepem”. Jeśli wejdziesz w posiadanie charcika, zapomnij o samotności. Charciki włoskie zawsze podążają za właścicielem i muszą mieć go w zasięgu wzroku. Potrafią pilnować go nawet w toalecie.

Biorąc do domu szczenię charcika włoskiego najlepiej zapewnić sobie kilka dni wolnego. Młode charciki potrzebują dużo uwagi. Muszą poznać nowe miejsce, ludzi, poczuć się bezpiecznie. Przyzwyczajanie do zostawiania samemu w domu warto rozpocząć od razu – od bardzo krótkich prób – nawet kilkominutowych. Pomóc mogą interaktywne zabawki, czy kongi. Wcześniej wybiegany i zmęczony charcik będzie spokojniejszy zostając w domu bez właścicieli. Dobrym rozwiązaniem może okazać się para charcików lub inny towarzysz, dzięki któremu pies będzie szczęśliwszy i spokojniejszy. Trzeba pamiętać, aby “zabezpieczyć” przed wyjściem wejście na schody i inne niebezpieczne miejsca do których włoszczak z nudów spróbuje się dostać pod nieobecność właścicieli. Po czasie, niezbędnym może się okazać odsuwanie krzeseł od stołu przed wyjściem.

Charcik włoski może (choć wcale nie musi) długo uczyć się czystości.

Mały objętościowo pęcherz, nie pozwala na długie trzymanie moczu w młodym wieku. Charcikom zdarza się brudzić jeszcze długo po wyjściu z wieku szczenięcego – nawet do 10 miesiąca. Są jednak takie, które szybko załapują – np. ucząc się od starszego kompana. Nauka musi być bardzo konsekwentna i cierpliwa. Stosowanie podkładów higienicznych do nauki czystości może przynieść więcej szkody niż pożytku. Charcika trudno będzie potem oduczyć od załatwiania się na nie. Jeszcze trudniejszym może okazać się wytłumaczenie charcikowi, że dywan, to nie podkład. Zdarzają się właściciele, którzy pozwalają charcikom załatwiać potrzeby w domu, ale (raz jeszcze) – charcik to nie kot, żeby sikać do kuwety – powinien wychodzić na spacery jak każdy normalny pies. Szczenięta charcika włoskiego potrafią być nieznośne. Nie słuchają się, starają się być niezależne, gryzą wszystko dookoła i sikają gdzie popadnie. Jeśli nie jesteś osobą cierpliwą i dywan okaże się ważniejszy – zastanów się, czy w ogóle chcesz mieć psa.

Charcik włoski to nie pies, który zamieszka w budzie lub będzie spał na posłaniu w drugim pokoju.

Do tego drugiego można go oczywiście przyzwyczaić (choć zwykle nieskutecznie), ale trzeba się spodziewać, że jego ulubionym miejscem okaże się oczywiście to obok właściciela – na kanapie i w łóżku. Charciki uwielbiają koce i zwykle zagrzebują się w nocy pod kołdrę. Typowe legowiska raczej się nie sprawdzają, warto więc – zamiast “tradycyjnego” posłania – kupić charcikowi specjalny śpiworek. Jeśli choć raz pozwolisz charcikowi wejść do łóżka, godzisz się na dożywotne zasypianie z psem między nogami. Nam to nie przeszkadza, pod warunkiem, że zostanie w łóżku jeszcze miejsce dla nas.

Największą karą jest obrażony właściciel – charcik szybko rozumie, że zrobił coś źle.

Charciki włoskie są niezależne i wrażliwe. Zdarzają się osobniki z wyjątkowo delikatną psychiką. Niekonsekwentne wychowanie, czy krzyki mogą spowodować nerwowość i nieufność. Te psy (jak i każde inne) potrzebują zrównoważonych właścicieli. Nadmierne rozpieszczenie też nie jest wskazane – rozpieszczony charcik potrafi „wejść na głowę”. Wydaje się, że charciki to nie są psy, które łatwo wyszkolić. Oczywiście zawsze warto pójść z charcikiem na kurs posłuszeństwa, ale chyba nie można liczyć na kosmiczne efekty. Przyszli bywalcy psich wystaw muszą też wiedzieć, że im wcześniej zaczną z charcikiem trening wystawiania i chodzenia na ringówce, tym lepiej.

Trzeba sobie zdawać sprawę, że posiadanie charcika włoskiego kosztuje – czasem nawet więcej, niż kupno szczeniaka i tyczy się to akurat każdej rasy. Pomijam fakt, że każdy szanujący się charcik ma garderobę z ubrankami i obrożami na każdą okazję, a także zestaw śpiworków, zabawek, miseczek, smyczy itd. Badania, leczenie, pielęgnacja, lepsze karmy – to wszystko potrafi być kosztowne.

Charciki włoskie – częściej niż nogi – łamią ogony.

Każdy, kto interesował się rasą, na pewno też słyszał o połamaniach – ta etykietka na stałe przylgnęła już do charcików. Można o tym przeczytać w zasadzie w każdym artykule i usłyszeć od każdego, kto miał styczność z rasą. Złamanie może przydarzyć się, ale wcale nie musi! Warto wiedzieć, że jednak większość charcików włoskich nigdy nie miała złamanej nogi. Na wszelki wypadek – dmuchając na zimne – dobrze mieć zawsze pod ręką zestaw usztywniający i telefon do dobrego chirurga. Dobrego, czyli takiego, który ma pojęcie o „składaniu” charcików. Charciki to małe małpki, które uwielbiają się wspinać na meble – lepiej na to nie pozwalać i pilnować, żeby nie skakały z wysokości. Skok z krzesła na śliską podłogę dla wielu skończył się fatalnie. Operacja, leczenie i rehabilitacja może sporo kosztować – zawsze trzeba być na to przygotowanym – również finansowo. Z naszych obserwacji wynika, że wysportowane, biegające charciki, którym zapewnia się dużo ruchu, są mniej podatne na kontuzje. Dobrze wiedzieć też, jak postępować w sytuacji złamania ogona – można o tym przeczytać TUTAJ.

Jeśli chodzi o leczenie chartów – fajnie znaleźć doświadczonego lekarza, który kiedykolwiek miał do czynienia z tą rasą i będzie wiedział, że charty mają inne m.in. parametry biochemiczne krwi, niż psy innych ras. Jeśli nie ma takiego w okolicy, czasem warto pojechać nawet dalej, żeby spotkać się ze specjalistą.

Charty mają inne normy jeśli chodzi o morfologię, biochemię i stężenie niektórych hormonów.

Charciki włoskie żyją długo i cieszą się w zasadzie bardzo dobrym zdrowiem. W rasie zdarzają się wspomniane wcześniej złamania, choroby oczu, problemy z zębami, rzepkami kolanowymi i alergie. Szerzej o chorobach charcików włoskich można przeczytać TUTAJ. Przed wyborem charcika na nowego towarzysza życia, warto dowiedzieć się od hodowcy jakie badania mają rodzice miotu. Obecnie dostępne są dla charcików włoskich badania oczu, serca i rzepek. UC Davis w USA wykonuje też badania DNA charcików włoskich pod kątem chorób oczu i zębów.

Ściąganie kamienia skalerem ręcznym u weterynarza może być jednym z ważnych zabiegów pielęgnacyjnych.

Będąc przy zębach, warto wspomnieć, że bardzo ważna jest pielęgnacja i higiena jamy ustnej – regularne szczotkowanie zębów charcika i przynajmniej raz na dwa, trzy lata mechaniczne ściąganie kamienia u weterynarza. Trzeba też pamiętać o częstym obcinaniu pazurów – zaniedbane robią się grube i długie. Więcej o pielęgnacji charcika – TUTAJ.

Charcik przy niskich temperaturach zwykle nie chce wychodzić na spacery, bo najzwyczajniej w świecie jest mu zimno.

Charcik włoski to zmarzluch. Jego krótka sierść i brak podszerstka mogą stanowić problem – szczególnie wczesną wiosną, jesienią i zimą, ale patrząc na ich miejscami gołe ciało, nie powinno dziwić, że marzną. Charciki nie przepadają za deszczem i śniegiem, a komfortowo czują się dopiero w temperaturach powyżej 10 stopni. Uwielbiają opalanie i nawet w największe upały (kiedy wszyscy inni już się stopili), twardo siedzą na słoneczku. Kiedy jest zimniej sprawdzają się bluzy, derki, czy kurtki. Jeśli jesteś osobą, która za żadne skarby nie “przebierze” psa – dobrze się zastanów nad wyborem charcika włoskiego na swojego towarzysza – zawsze może Ci się przytrafić wyjątkowo marznący “egzemplarz”.

To nieprawda, że charcik włoski to pies idealny dla alergików. Charcik włoski może uczulać, a wszystko zależy od rodzaju alergii. Uczula bowiem nie tylko sierść, ale również ślina, pot i naskórek psa.

Charcik włoski może być wybredny jeśli chodzi o jedzenie – szczególnie w okresie dojrzewania.

Niektóre charciki są niejadkami i trzeba nieźle kombinować, żeby zmusić je do przełknięcia czegokolwiek. Charciki maja delikatne żołądki i średnio znoszą przestawianie z jednej karmy na drugą, dlatego zdania co do mieszania suchej karmy z gotowanym jedzeniem są podzielone. Niektóre charciki są też na diecie BARF. Więcej o karmieniu charcika znajdziesz TUTAJ. Nasze psy lubią próbować i smakować, dlatego często dostają gotowane ryby, wołowinę, indyka, warzywa, owoce. Charcik włoski może szybko znudzić się suchą karmą – dlatego wyobraź sobie, że może przyjść taki moment, kiedy siedzisz na ziemi z widelcem i ładnie prosisz swojego charcika, żeby zjadł choć jeden kęsik białego serka. Charciki potrafią być też niezłymi śmieciarzami i odkurzaczami – zjedzą wszystko, co znajdą na podłodze: najmniejszy okruszek chleba, łupinkę od cebuli, kawałek tabletki, zdechłego owada – warto pilnować ich na spacerach, żeby uniknąć zjedzenia czegoś naprawdę niezdrowego.

Charcik włoski może nie sprawdzić się w domu, w którym są małe dzieci. Tak naprawdę to nie on stanowi zagrożenie, ale wręcz odwrotnie – znane są nam połamania spowodowane dziecięcą fantazją.

Decydując się więc na konfigurację – małe dziecko + charcik – trzeba to bardzo dobrze przemyśleć. Wielu hodowców odradza szczenię charcika włoskiego jako kompana dla małych dzieci. Temperament i żywiołowość charcików mogą być dla małego dziecka po prostu niebezpieczne. Przy starszych dzieciakach należy nauczyć psa podstawowych komend, a dzieci wyczulić na delikatność charcika. Ostre jak igły mleczaki charcików oraz ich żywiołowość, skoczność i radość na widok człowieka mogą być przyczyną podrapań i skaleczeń – trzeba o tym pamiętać również wtedy, kiedy do domu przychodzą goście.

Jeśli to nie zniechęciło Cię do zostania właścicielem charcika i zastanawiasz się, czy warto zaopiekować się charcikiem włoskim – teraz będzie o tym, za co kochamy nasze psy.

To jaki jest charcik włoski?

Charcik włoski jest psem BARDZO inteligentnym – często kalkuluje co mu się opłaca, a co nie. Niektórym ciężko w to uwierzyć, bo porównują charciki do innych małych psów, które często nie grzeszą błyskotliwością. Charcik potrafi się obrazić, a za chwilę rozśmieszyć do łez.

Jedną z publikacji o charciku autorka nazwała „Arystokrata z Duszą Klauna” – to jedno zdanie to kwintesencja charcikowatości.

Charcik jest psem wesołym, radosnym i towarzyskim, wprost uwielbia ludzi. Jest wspaniałym przyjacielem i partnerem długich spacerów, wyjazdów, podróży i zabaw. Uczony od małego nie ma kompletnie żadnych problemów z podróżowaniem samochodem. Charcik włoski ma niesamowitą zdolność wyczuwania ludzkich emocji. Kiedy zobaczy łzy, jest pierwszym pocieszycielem. Charcik dużo całuje i przytula się. Robi śmieszne miny a za chwilę jest dostojny i elegancki – gratka dla artystycznego oka.

Charcik włoski ma też niezwykle rozwinięty zmysł wzroku – to właśnie nim kieruje się polując.

Charcik potrafi wypatrzyć coś z bardzo daleka, zanim ludzki wzrok ogarnie o co chodzi. Nie zdziw się, jeśli charcik będzie oglądał z Tobą telewizję, wypatrywał czegoś przez okno, lub polował w ogrodzie na komary. Młode charciki często bawią się ze swoim odbiciem w lustrze, a starsze potrafią szczekać i warczeć na wroga odbijającego się w lodówce. Charcik dokładnie obserwuje swojego właściciela i próbuje powtarzać ludzkie zachowania, dlatego często śmiejemy się, że charcik jest „po części jak człowiek” – ma też dziwnie „ludzkie” spojrzenie.

Charciki włoskie uwielbiają biegać i mogą uprawiać sporty – bieg chartów jest wspaniały, harmonijny – można na niego patrzeć godzinami.

W Europie charciki z powodzeniem radzą sobie na torach wyścigowych i parkurach terenowych. W USA i UK popularne jest uprawianie z charcikami Agility. Obecnie nie ma w Polsce chyba jeszcze nikogo, kto trenowałby Agility z charcikiem, coraz więcej jest jednak osób, które interesują się wyścigami.

Charciki są bardzo czystymi zwierzętami. Nie gubią włosa jakoś przesadnie, nie trzeba ich też często kąpać, a co najważniejsze nie “śmierdzą” psem. Ich skóra i włosy przejmują zapach otoczenia a zapach mokrej sierści jest im (i nam) obcy.

Charciki włoskie są też niezwykłymi pieszczochami – zawsze chcą być blisko człowieka – w centrum zainteresowania. Na kolanach – przed komputerem, w nogach – podczas nocnego snu, byle ciaśniej i bliżej. Wydzielają przy tym ciepło, zastępując z powodzeniem grube skarpety. Charcik może mieszkać w mieście – na spacerach wzbudza zawsze niemałe zainteresowanie. Niestety czasami ze względu na swoją anatomię również to negatywne. W wieku młodzieńczym, kiedy szybko rośnie a wolno przybiera na wadze, wygląda czasem jak kościotrup.

Dlatego na złośliwe zaczepki: “niech pani nakarmi tego psa” warto mieć w zanadrzu kilka sprytnych odpowiedzi: “bez przesady, jadł w zeszłym tygodniu”.

Charciki włoskie bardzo dobrze dogadują się z innymi zwierzętami (np. kotami, królikami) – wprost uwielbiają natomiast towarzystwo innych chartów i potrafią się rozpoznać nawet z bardzo dużej odległości. Trzeba jednak pamiętać, że charciki nie są dobrymi kompanami dla psów dużych ras. Delikatny i żywotny charcik może po prostu zostać niechcący skrzywdzony – i wystarczy do tego dosłownie złe postawienie nogi przez dużego i ciężkiego psa. Niestety włoszczaki potrafią też okazać się całkiem niezłym alarmem domowym i stróżem ogródka – ale bez przesady – nie dorastają w tym Westom do pięt.

Charciki zgodnie żyją w stadzie – nawet z innymi rasami.

Charcik włoski to nie pies. Badania genetyczne sugerują, że charty mają unikalne cechy genomu, znacznie różniące się od tych w innych rasach. Stąd trochę inne np. parametry krwi, ciśnienie, stężenie hormonów, czy metabolizm niektórych leków i reakcja na nie. Ma to szczególnie istotne znaczenie np. przy narkozie.

Charty są jak chipsy – nie można wziąć tylko jednego.

Bardzo szybko po tym jak charcik włoski pojawia się w naszym domu – dochodzimy do wniosku, że jeden chart to za mało. Bardzo szybko też okazuje się, że podporządkowujemy życie naszemu charcikowi włoskiemu, a nieuniknione stają się kolejne przeprowadzki do domów z coraz większym ogrodem.